کد مطلب:68011 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:423
و این چگونگی حال می رساند كه مولف آنقدر با كتاب خدا مأنوس بوده است و آیات قرآن را می خوانده است و از بر داشته است، كه گویی خود «حافظ قرآن» بوده است. و همین است كه عبدالفتاح عبدالمقصود مصری، استاد دانشگاه اسكندریه، می گوید: انه لیستهدی التنزیل[1] . [صفحه 203] -او به حق، از «قرآن» هدایت می طلبد.
در اینجا باید به واقعیتی دیگر نیز اشاره كنیم. و آن، آمیختگی شگرفت «الغدیر» است با آیات قرآن. قرآن كریم بر سراسر كتاب حكومت می كند. همواره با آیات قرآن، به صورتهای گوناگون: افتتاح، اختتام، استدلال، تأیید، تضمین و اقتباس، روبرو می شویم، چه لطیف و چه زیبا، چه الهام بخش و چه نورانی. برای این موضوع، بهتر از هر چیز، مراجعه و نگریستن به خود كتاب است. و گاه چه جذاب و شكوهمند می شود كه مؤلف، سخنانی را كه می خواهد به عنوان سر سخن و دیباچه (افتتاح) با خواننده بگوید، با آیات قرآن می گوید و از زبان قرآن، از جمله سرآغاز جلد 6 و جلد 7 و جلد 8 و جلد 9 و جلد 10. و گاه در پایان (اختتام) در مقام تذكار و استنتاج چنین می كند، چه سحرانگیز و فروغ زای و مهتاب گون. و از این نمونه در «الغدیر» بسیار است كه در پایان بسیاری از مباحث، آیات قرآن كریم، با مناسبت و لطفی ویژه، آمده است.
صفحه 203.